ROSE MADDER
Eens komt het eind aan al mijn mooie kleuren,
als nu, en dan de doodsdienst zonder fantasie.
Misschien dat rose en gele bloemen geuren
rond het kadaver van Pierre l'Englouti.
Geen witte, geen in lila, geen in blauw
en zeker geen met geuren van de vrouw.
Kom, kom, ik leef nu nog en ik wil
voor ‘t laatst eens kijken door mijn rose bril,
als toen ik mijn eerste boompje tekende
met meer dan rose appels naast een beek en de
kimmen van uit mijn kleine bed
hoorde in muzieken van oranje en violet.
Mijn tijd is om! Als alle wijzen en dwazen
moet ik gaan. Van heel het mensenspel
neem ik afscheid door mijn bril met rose glazen
en wuif ik de Grote Verfdoos Aarde en Zon voorgoed:
'Vaarwel!'
Pierre Kemp
(slotgedicht uit de bundel: 'Engelse verfdoos')
De laatste jaren van zijn leven werd Pierre Kemp gehinderd door aanvallen van ernstige duizeligheid, een verminderd gezichtvermogen en allerlei andere kwalen en kwaaltjes. Lezen werd steeds moeilijker. Aan het eind van zijn 'biografisch essay'* schrijft Harry Prick over deze laatste jaren:
"Nu hij niet langer genieten kon van zijn exquise bibliotheek, zocht hij nog vaker dan vroeger heul bij zijn al even uitzonderlijke discotheek. (...) In februari 1967 moest Kemp, naar hij hoopte tijdelijk, afscheid nemen van zijn verzencahiers, zijn boeken en zijn platenverzameling en van zoveel anders dat hem lief was in de Maastrichtse Turennestraat 21. Hij zou dit alles niet meer terugzien. Opgenomen in het ziekenhuis Sint Annadal waar hij op zijn langdurig maar gelukkig nagenoeg pijnloos ziekbed nog - kort voor zijn overbrenging naar Calvariënberg - van Ridder tot Officier in de Orde van Oranje Nassau bevorderd werd, overleed hij op vrijdag 21 juli 1967. Op 26 juli werd hij begraven op het R.K.kerkhof Oostermaas. "
Het graf is er nog - zie de foto die ik onlangs maakte - maar er geuren geen rose en gele bloemen bij. Integendeel. Het graf is verwaarloosd, aan het verzakken, de steen zit onder de aanslag. Maastricht heeft weinig oog meer voor haar overleden dichters. Ook bij Kemps leven kwam de erkenning van zijn geliefde stad erg laat, zoals Prick opmerkt:
"De Gemeente Maastricht begreep dat zij er nu echt niet nog langer onderuit kon en nam dan ook op 19 september [1959] haar grote zoon goedgunstig op in de rij van houders der stedelijke eremedaille."
Laten we dit laatste bericht in de serie: Kemp en Debussy besluiten met de kleuren en geuren van de door Kemp zo geliefde Franse meester. Zijn 'Syrinx' is een meesterwerkje voor slechts één instrument: de fluit. Het is het enige voltooide fragment uit de toneelmuziek bij een theaterstuk van Gabriel Mourey en verbeeldt het laatste gezang van de God Pan voor hij sterft.
>> Luister online: Syrinx (Debussy)
(mp3 - 2.3 Mb - 2.27 min)**
Het graf van Kemp en echtgenote
Het graf van Debussy
Passy Cemetery, Paris
Webtip:
- Biografisch essay over Pierre Kemp door Harry G.M. Prick
Afkomstig uit: Jaarboek van de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde te Leiden 1971-1972, pag. 185-207
*Herzien en bijgewerkt in: "Bladeren en lezen in groot verstaan" : Pierre Kemp in de wereld van het boek / Wiel Kusters, Harry G.M. Prick. - Universitaire Pers Maastricht, 1995. - ISBN 90-5278-183-4
Geluidsbron:
- Michel Debost (fluit)
EMI 5851712 2 CD ALBUM
TKM Blog: Serie Kemp en Debussy
