"Lieve Mieke, familie, vrienden en bekenden,
Graag haal ik herinneringen op aan Ton als zanger en bestuurslid van het Toonkunstkoor Maastricht. Het koor - dat kunnen we eigenlijk wel zeggen - was een ietwat ‘uit de hand gelopen’ hobby van Ton. Hij was daarin niet alleen, in hoogtijdagen hadden we drie broers en twee echtgenoten uit de familie Meewis in het koor. Het Toonkunstkoor bestaat inmiddels 19 jaar en Mieke was één van de oprichters. Eerst onder leiding van Jan Hupperts en nu met Rob Meijers als dirigent. Mieke en Ton kwamen trouw naar de repetities, zelfs als ze op vakantie waren kregen we nog foto’s opgestuurd met het bewijs dat ze ijverig bezig waren om Brahms in te studeren in de zon op het terras. Ton had een prachtige basstem, hij kon genieten van een goede uitvoering. En hier staan we dan nu vandaag, aangeslagen omdat we weten dat hij nooit meer met ons mee zal zingen.
Ton heeft jarenlang in het bestuur gezeten, hij deed de algemene zaken en de laatste jaren beheerde hij ook nog de financiën. Hij was altijd bereid om zaken te regelen, hij nam zijn tablet mee, maakte foto’s en bepaalde de opstelling. Als Ton zei waar je moest staan dan deed je dat gewoon. Daarnaast zorgde hij voor het podium, de kaartjes, de geluidsopnames, de afspraken met het orkest, het programma tijdens de ledenavond, de dvd’s van de uitvoering en ga zo maar door. Hij vond dat allemaal heel vanzelfsprekend en het werd eigenlijk pas duidelijk hoeveel hij wel niet deed toen hij zijn bestuurstaken neer moest leggen.
Het is niet alleen alles wàt hij deed maar ook de manier waarop hij dat deed waarom we hem zo missen. Hij klaagde nooit, niets was teveel. Eén keer vertelde hij dat hij met Mieke met een stel pauken had lopen sjouwen, nou dat zijn echt loodzware onhandelbare dingen. Toen zei hij “Ik geloof dat we een beetje bejaard beginnen te worden want dat was toch niet zo makkelijk.” Die droge humor en zijn positieve laconieke houding, die merkten we ook toen hij ziek werd. Hij bracht iedereen op de hoogte van de stand van zaken, hij zong mee tot het niet meer ging en ook daarna zei hij nog “Misschien kom ik toch weer zingen want het gaat eigenlijk wel goed met me, ik heb alleen die kanker.” Hij stond nog steeds op de verzendlijst want hij wilde graag op de hoogte blijven.
Als penningmeester hield Ton de kas nauwlettend in de gaten. Hij vond het belangrijk een reserve op te bouwen voor de uitvoering in het lustrumjaar in 2019. Wij zullen hem dan, bij het zingen van het Requiem van Mozart, in onze gedachten hebben en hopen dat het je lukt Mieke om ook zonder Ton te blijven genieten van de muziek. Natuurlijk hopen we ook dat je in het najaar weer aansluit bij de repetities.
Ton, je bent voor het koor van grote betekenis geweest, we zijn je dankbaar voor je geweldige inzet en betrokkenheid.
Namens alle leden van het Toonkunstkoor Maastricht,
Renée Verwey
